Het dilemma van delen

Zelfliefde! Vier het leven! Leef in het nu! Maak van je shit je hit! Populaire kreten die soms zo leeg klinken zonder context. Want de context is nodig om te begrijpen wat dit soort one-liners betekenen voor iemand. En ik ben altijd zuinig met het openbaar delen van mijn eigen persoonlijke context. Ik hou mezelf voor dat ik dit doe omdat ik vind dat je je al snel bevindt op het grijze gebied van de therapeut die aan de verkeerde kant van de tafel zit. Alleen kom ik met deze gedachte steeds vaker zelf vast te lopen. Want ik zou mensen zo graag willen inspireren om zelfliefde en zelfdifferentiatie te ontwikkelen. Om te genieten van het leven. Maar elke poging om zoiets de wereld in te gooien, terwijl het dan niet over mezelf gaat, lijkt zo leeg. Zo betekenisloos. Losse kreten die je in elk tijdschrift voorbij ziet komen. Terwijl het voor mij pijlers in het leven zijn die voor mij een ontzettend grote betekenis hebben. Dus wie weet binnenkort meer over de achtergrond van mijn passie voor de zelfdifferentiatie en de liefde.

Ik ben namelijk goed in praten over emotie, maar stiekem toch een stuk minder goed in het praten mét emotie. In de “therapeuten-wereld” is het volgens mij ook nog wel een beetje taboe om over je persoonlijke ontwikkeling te delen en wordt het vaak als onprofessioneel gezien. Of is dat mijn eigen geconditioneerde overtuiging? Of ben ik stiekem meer besmet geraakt met de stille normen en waarden van de Achterhoek waarin je doorgaans je vuile was niet buiten hoort te hangen. Het al dan niet delen van persoonlijke informatie is een dilemma waar ik al tijden mee worstel, wat deel je wel en wat deel je niet? Ergens zit er bij mij een rem op het delen van persoonlijke informatie. Teksten als “maak van je shit je hit” komen op mij nogal onprofessioneel over. Alsof alleen het hebben van wat ‘shit’ je een goede therapeut zou kunnen maken. Daar geloof ik dan ook niet in. Ik geloof wel dat het je gedreven kan maken rondom een bepaald onderwerp en dat je daar jezelf verder in gaat bekwamen. Ik geloof er in dat een combinatie van een duidelijke missie, visie en scholing, coaching en leertherapie, maakt dat je andere mensen verder kunt helpen.

Want zit de kracht van een goede therapeut niet ook in het hebben van een goede balans tussen theorie en ervaring? Dat ik drie opleidingen gedaan heb, zegt natuurlijk niks over mijn interpersoonlijke kwaliteiten, het zegt niks over mijn uitstraling en of mensen “aan” gaan op mijn energie. Het zegt niks over wat ik al doorleefd heb. Wat ik al uitgezocht heb en waar ik me op persoonlijk vlak al in ontwikkeld heb. Opleiding zegt iets over wat ik gedaan heb, het zegt nog niet zoveel over wat ik daadwerkelijk kan en te brengen heb. Met het weglaten van mijn eigen ontwikkelingsgeschiedenis negeer en diskwalificeer ik ook een deel van wie ik ben en waarom ik me ontwikkeld heb zoals ik dat gedaan heb. En dat betekent niet dat wat voor mij gewerkt heeft, voor een ander ook precies op die manier werkt. En tegelijkertijd moet je het leven voorgeleefd hebben, wil je het echt in zijn puurste vorm kunnen doorgeven.

Er zijn inmiddels al veel onderzoeken geschreven over het effect van de therapeutische relatie op het al dan niet slagen van een behandeling (wat allebei nogal subjectieve variabelen zijn dus moeilijk meetbaar). Wel komt in deze onderzoeken altijd naar voren dat de therapeutische relatie nogal van grote invloed is op het resultaat. En hoe bouw je een therapeutische relatie op? Is dat misschien toch door iets van jezelf te laten zien? Of zit de cliënt daar helemaal niet op te wachten? Al schrijvende denk ik ook dat er een groot verschil zit tussen het delen van je eigen ontwikkeling op je website, via podcast, social media e.d. of dat je je eigen ontwikkeling deelt tijdens sessies? In een sessie zou je m.i. alleen persoonlijke informatie moeten delen als het de therapeutische relatie of de ontwikkeling van de cliënt ten goede komt. Maar dat zegt nog niet zoveel over wat ik als mens, die toevallig ook therapeut is, kan delen op de openbare kanalen.

Daarnaast gaat het volgens mij niet zozeer om wát je deelt, maar gaat het veel meer over met welke inténtie je deelt. Want je echte pure intentie van het delen zal bepalend zijn voor hoe hetgeen je gedeeld hebt bij de ander overkomt. En ook maakt het niet uit wát het is dat je deelt, als jij het voelt, dan zal de ander het ook voelen. Je steeds maar afvragen: Wat denken mijn collega’s? Wat denkt de buurvrouw? Sta ik nu niet voor lul? Zitten mensen hier op te wachten? Allemaal stemmen die maken dat je je geremd voelt in het doen wat voor jou wél goed voelt. Er zullen altijd mensen zijn die het leuk vinden en er zullen altijd mensen zijn die een (negatief) oordeel hebben over jou en de dingen die je doet. Maar als jij iets kan delen, wat voor jou zo goed voelt, dat de reactie van anderen eigenlijk niet meer zoveel uitmaakt dan weet je dat het klopt en dat je jezelf uitdaagt in je zelfdifferentiatie.

Het delen van de moeilijkheden met en in jezelf maakt je kwetsbaar. En zoals ik in een artikel van de Happinez las faciliteer je door je kwetsbaar op te stellen ook dat de ander zich kwetsbaar op kan stellen. En door je kwetsbaar op te stellen kun je andere mensen inspireren met je creativiteit en jouw unieke kijk op de wereld. Wat dan voor mij toch belangrijke redenen kunnen zijn om toch meer van mezelf te laten zien, in de hoop hiermee ook jou en anderen te kunnen inspireren. En zeker ook om mijn eigen “ik”, mijn ervaringen en mijn proces te valideren. Want dat is namelijk precies mijn intentie voor 2019. Ik wil dit jaar nog meer gaan ontdekken wie ik echt ben en daar hoort ook kwetsbaarheid en een stukje van mijn kern laten zien bij.

Waar ik eerder het idee had dat je moest “kiezen” tussen een rol als ‘leermeester’ (wetende) en als ‘leerling’ (niet-wetende), heb ik nu een diep besef dat je beiden tegelijk kunt zijn. Dat het zelfs een zichzelf en elkaar versterkende cirkel is. Hoe meer “lessen” je geeft, hoe meer je de lessen in jezelf kunt versterken, uitbreiden en bekrachtigen. Rondom het thema liefde en zelfdifferentiatie heb ik al veel uitgezocht en dat wil ik graag met de wereld delen, in de hoop dat de (zelf)liefde van en tussen mensen zich als een olievlek zal verspreiden. Op dat vlak hoop ik een leermeester te kunnen zijn. Als leerling wil ik me bezighouden met wat (zelf)liefde, seks, spiritualiteit en tantra met elkaar te maken hebben. En hoop ik een mentor te vinden die mij kan begeleiden bij mijn spirituele zoektocht.

Bij deze wil ik dan ook een lans breken voor meer kwetsbaarheid, het meer laten zien van (de zoektocht naar) wie je werkelijk bent. Ook al zijn de meningen hierover verdeeld en schijt ik zelf ook zeven kleuren stront, ik geloof erin dat het jezelf en de wereld een stukje mooier maakt. En zoals Tess Fliers in haar podcast al zo mooi zei: “What if I fall? But what if I fly?"